De geschiedenis heeft haar naam niet onthouden, maar wel haar daad.
Een rechtschapen vrouw die samen met haar echtgenoot leefde in de schaduw van het koninkrijk van de Farao. Haar echtgenoot had een hoge positie bij de Farao en zij was een dienstbode en opvoedster van de dochters van de Farao.
Daarop begunstigde Allah hen beiden met het Geloof. Maar het duurde niet lang voordat de Farao op de hoogte kwam van het Geloof van haar echtgenoot en doodde hem. De vrouw bleef echter werken in het huis van de Farao als kamster van de dochters van de Farao. Zij onderhield haar vijf kinderen en voedde hen zoals een vogel haar jongen voedt.
Toen zij op een dag de dochter van de Farao kamde, viel de kam plotseling uit haar hand. Daarop zei ze:
"In de Naam van Allah." De dochter van de Farao vroeg: "Allah... mijn vader?" De kamster zei tegen de dochter van de Farao: "Neen. Allah is mijn Heer, jouw Heer en de Heer van jouw vader..." De dochter vond het vreemd dat een ander naast haar vader aanbeden werd. Daarom vertelde ze haar vader erover. De Farao schrok dat in zijn paleis een ander dan hij aanbeden werd.
Dus liet hij haar komen en zei tegen haar: "
Wie is jouw Heer?" Zij antwoordde: "Mijn Heer en jouw Heer is Allah." Daarop beval hij haar om haar religie te verlaten. Hij sloot haar op en sloeg haar, maar zij verliet haar religie niet. Dus beval de Farao dat er een koperen ketel werd gebracht, waarop deze gevuld werd met olie. Vervolgens werd deze opgewarmd, totdat hij kookte. Daarop liet hij haar voor de ketel staan. Toen zij de bestraffing zag, was ze ervan overtuigd dat het slechts één ziel is die haar lichaam zal verlaten en Allah - Verheven is Hij - zal ontmoeten.
De Farao wist dat haar meest dierbare geliefden haar vijf kinderen waren. De weeskinderen voor wie zij zo hard werkte om hen te voeden. De Farao wilde haar bestraffing vergroten, dus liet hij de vijf kinderen komen. Hun ogen draaiden in het rond, terwijl zij niet wisten waarheen zij gebracht werden.
Toen zij hun moeder zagen, hielden zij zich aan haar vast en begonnen te huilen. Daarop sloot zij hen in haar armen, kuste hen, rook hen en huilde. Zij nam de kleinste van hen, drukte hem tegen haar borst en gaf hem melk.
Toen de Farao dit tafereel zag, beval hij dat de oudste onder hen gegrepen werd. De soldaten sleurden hem en duwden hem richting de kokende olie, terwijl de jongen naar zijn moeder om hulp schreeuwde. Hij smeekte de soldaten om genade en smeekte daarna de Farao. Hij probeerde los te komen en te vluchten. Hij riep naar zijn broertjes en sloeg de soldaten met zijn handjes, terwijl zij hem klappen gaven en voortduwden. Ondertussen keek zijn moeder naar hem en nam afscheid.
Het duurde slechts enkele ogenblikken totdat de kleine in de olie werd geworpen, terwijl de moeder huilde en toekeek, en zijn broertjes hun ogen bedekten met hun handjes. Zijn vlees smolt van zijn magere lichaam en zijn witte botten dreven boven de olie. De Farao keek naar de vrouw en beval haar om ongeloof te plegen aan Allah, maar zij weigerde. Daarop werd de Farao kwaad en beval dat haar tweede kind werd gegrepen. Hij werd weggegrist van zijn moeder, terwijl hij huilde en om hulp smeekte. Het duurde slechts enkele ogenblikken totdat ook hij in de olie werd geworpen, terwijl zijn moeder naar hem keek. Zijn witte botten kwamen bovendrijven en vermengden zich met de botten van zijn broer. Maar de moeder bleef standvastig op haar religie en was overtuigd van de ontmoeting met haar Heer.
Daarna beval de Farao dat haar derde kind genomen werd, waarop hij werd voortgesleept en naar de kokende ketel werd gebracht. Vervolgens werd hij opgetild en verdween in de olie en kwam hem hetzelfde lot als zijn broers tegemoet.
Maar de moeder bleef standvastig op haar religie. De Farao beval dat de vierde in de olie werd geworpen. De soldaten kwamen op hem af. Hij was nog klein en hield zich vast aan het kleed van zijn moeder. Toen de soldaten hem trokken, begon hij te huilen en wierp zich neer op de voeten van zijn moeder terwijl zijn tranen over haar voeten rolden. Zijn moeder probeerde hem te dragen samen met zijn broertje. Zij probeerde afscheid van hem te nemen, hem te kussen en te ruiken voordat hij van haar gescheiden zou worden. Daarop kwamen zij tussen hen in en namen hem bij zijn armpjes. Hij huilde, smeekte om hulp en riep om genade met onbegrijpelijke woorden. Maar zij waren hem niet genadig.
Het duurde slechts enkele ogenblikken of hij verdronk in de kokende olie. Het lichaam verdween en de stem verbrak. De moeder rook de geur van het vlees. Zijn witte botjes kwamen boven de borrelende olie drijven. Zijn moeder keek naar de botten van haar kind, terwijl hij naar het Huis van het Hiernamaals was vertrokken.
Zij huilde en was verscheurd om zijn afscheid. Hoe vaak had ze hem tegen haar borst gedrukt en melk te drinken gegeven. Hoe vaak was ze opgebleven vanwege zijn opblijven en had ze gehuild vanwege zijn huilen. Hoeveel nachten had hij doorgebracht in haar schoot. Hoe vaak had hij met haar haren gespeeld en had zij hem aangekleed. Maar zij spande zich in om sterk te zijn en zich te beheersen. Daarop keken zij naar haar en kwamen naar haar toe.
Zij trokken het vijfde kind, de baby, uit haar handen, terwijl hij haar melk dronk. Toen hij van haar werd weggenomen, begon de kleine te schreeuwen. De arme vrouw kon het niet meer aan en begon te huilen.
Toen Allah Verheven is Hij haar verslagenheid, zwakte en verdriet om haar kind zag, liet Hij de baby spreken, waarop deze tegen haar zei:
"O moeder, wees geduldig, want voorwaar, u bevindt zich op de waarheid..." Daarna werd de stem verbroken en verdween in de ketel met zijn broers. De baby werd in de olie geworpen, terwijl hij in zijn mond nog restanten van de melk van zijn moeder had. In zijn hand had hij nog een haartje van haar haren en op zijn kleren waren haar tranen. De vijf kinderen waren verdwenen. De ketel was gevuld met hun botten. De olie borrelde door hun vlees. De arme vrouw keek naar de kleine botten.
Van wie waren deze botten? Van haar kinderen. Degenen die haar huis zo lang hadden gevuld met vreugde en gelach. Zij waren de streling van haar ogen. De verheuging van haar hart. Nu zij haar verlaten hadden, was het alsof haar hart uit haar borst was verwijderd.
Hoe vaak had zij hen in haar armen genomen. Hoe vaak had zij hen tegen haar borst gedrukt. Hoe vaak had zij hen aangekleed met haar handen. En hun tranen met haar vingers weggeveegd. Maar nu waren zij uit haar handen weggerukt en voor haar neus vermoord. Zij hadden haar alleen achtergelaten, maar het zou niet lang duren of zij zou met hen zijn.
Zij was in staat om hen te verhinderen van deze bestraffing, door enkel een woord van ongeloof te uiten aan de Farao. Maar zij wist dat wat bij Allah is, beter en blijvender is.
De soldaten begaven zich in haar richting als dolle honden. Zij duwden haar richting de ketel. Toen zij haar in de hoogte hadden getild om haar in de olie te werpen, keek zij naar de botten van haar kinderen. Ze herinnerde zich haar leven samen met haar kinderen. Dus keek zij richting de Farao en zei: "Ik heb een verzoek aan jou." Hij vroeg: "Wat is jouw verzoek?" Zij zei:
"Dat je mijn botten en de botten van mijn kinderen verenigt en in één graf begraaft." Daarna sloot ze haar ogen en werd in de ketel geworpen. Haar lichaam verbrandde en haar botten dreven omhoog... Hoe groot was haar standvastigheid. En hoe groot is haar beloning. De Profeet salla Allah alayhi wasalamzag tijdens de nacht dat hij naar de zeven hemelen werd opgeheven wat van de genietingen waar zij zich in bevindt. Al-Bayhaqie heeft overgeleverd dat de Profeet salla Allah alayhi wasalam tegen zijn Metgezellen zei:
"Toen ik naar de hemelen werd opgeheven, rook ik een zoete geur. Daarop vroeg ik: "Wat is deze geur?" Er werd tegen mij gezegd: "Dit is (de geur van) de kamster van de dochter van de Farao en haar kinderen..."
Allah is de Grootste! Zij leed een klein beetje in dit leven, maar is haar beloning tegemoet gekomen in het Hiernamaals. Deze gelovige vrouw bevindt zich nabij haar Heer. In Tuinen en rivieren, en een waarachtige verblijfplaats bij een Machtige Heerser.
In al-Boekhaarie staat dat de Boodschapper van Allah salla Allah alayhi wasalam gezegd heeft:
"Als een vrouw van het Paradijs één blik zou werpen naar de mensen van de aarde, dan zou ze datgene wat zich hiertussen bevindt verlichten en vullen met een zoete geur. En voorzeker, haar sluier op haar hoofd is beter dan deze wereld en alles wat hierin zit..." En Moeslim heeft overgeleverd dat de Profeet salla Allah alayhi wasalam gezegd heeft:
"Degene die het Paradijs binnengaat, zal genieten en geen ellende kennen. Zijn kleding zal niet verslijten en zijn jeugd zal niet vergaan. Hij zal in het Paradijs hebben wat geen oog gezien heeft, geen oor gehoord heeft en geen hart zich heeft ingebeeld. En wie het Paradijs binnengaat, vergeet de bestraffing van deze wereld..." bron:Geselecteerd en vertaald vanuit het Arabisch door:
Aboe 'Abdir-Rahmaan Harkaatie
