Taqiyud-Deen Abu l-‘Abbaas Ahmad Ibn ‘Abd Al-Haleem Ibn ‘Abd As-Salaam Ibn Taymiyyah Al-Harraani Al-Hanbali werd geboren op maandag de 10e van Rabee’ Al-Awwal in het jaar 661 na de Hijrah, overeenkomstig de 22e van Januari 1263 in Harran. Zijn vader vluchtte met zijn gezin van Harran naar Damascus in het jaar 667 H, overeenkomstig 1268 uit angst voor de Tartaren die het land van de Islaam waren binnengevallen en zich zeer dichtbij Harran bevonden. In Damascus, het centrum van Islamitische studies in die tijd, volgde Ahmad Ibn Taymiyyah in de sporen van zijn vader die een Geleerde van Islamitische Studies was en door te studeren bij de grote Geleerden van zijn tijd, waaronder een vrouwelijke Geleerde onder de naam Zaynab Bint Makki, die hem onderwees in de Hadeeth.
Hij voltooide zijn studie toen hij nog een tiener was en op negentienjarig leeftijd werd hij Professor van Islamitische Studies. Goed belezen in de Quraanische Wetenschappen, de Hadeeth, de Fiqh, Theologie, Arabische Grammatica, Academische Theologie enzovoorts, begon hij met het uitvaardigen van Fataawah over religieuze zaken zonder specifiek één van de traditionele Wetscholen, de Hanafi, de Maaliki, de Shaafi’i en de Hanbali, te volgen. Hij verdedigde de duidelijke Profetische overleveringen met argumenten die, hoewel zij werden ontleend uit de Quraan en de Sunnah, tot die tijd onbekend waren voor de mensen van zijn tijd. De vrijheid van zijn woordenstrijd zorgde ervoor dat hij vele vijanden kreeg onder de Geleerden van de traditionele orthodoxe wetscholen, die hem valselijk beschuldigden van het hebben van allerlei ketterse opvattingen. Onder hen was de beroemde Islamitische middeleeuwse reiziger Ibn Batuutah, die Damascus bezocht toen Ibn Taymiyyah zich in gevangenschap bevond. Dit weerhield Ibn Batuutah er niet van om in zijn boek ervan te getuigen dat “hij had gezien dat Ibn Taymiyyah zich op de preekstoel bevond, terwijl hij zei: “Allaah daalt elke dag neer naar de onderste hemel zoals ik neerdaal”, en dat hij toen neerdaalde vanaf zijn preekstoel”. [1] Door het lezen van zijn ‘Aqeedah zien wij echter dat Ibn Taymiyyah alle Eigenschappen van Allaah zonder twijfel (bilaa kaifaa) accepteerde. [2]
Hij streed tegen ketterse innovaties in de religie die in zijn tijd wijdverspreid waren door de gehele Islamitische wereld, vooral bepaalde handelingen en opvattingen van sommige Sufi-gezelschappen, zoals het aanbidden van heiligen, het bezoeken van de graftombes van heiligen en het zichzelf in het vuur werpen. Zijn aanval op de Sufi’s zorgde voor veel problemen met de autoriteiten, wiens leiders onder invloed stonden van bepaalde Sufi-leiders.
De strijd van Ibn Taymiyyah werd niet beperkt tot de Sufi’s en de mensen die deze ketterse innovaties volgden; aanvullend streed hij ook tegen de Tartaren die de Islamitische wereld aanvielen en Damascus bijna hadden bereikt. Het volk van Syrië stuurde hem naar Egypte om de Mamluuk Sultan, de Sultan van Egypte en Syrië, ertoe te bewegen om zijn troepen naar Syrië te sturen om het te redden van de binnenvallende Tartaren. Toen hij besefte dat de Sultan aarzelde om te doen wat hij hem vroeg, bedreigde hij de Sultan door te zeggen: “Als u uw rug toekeert naar Syrië dan zullen wij daar een Sultan over aanstellen die het wel kan verdedigen en ervan kan genieten in tijden van vrede.” Hij was aanwezig bij de Slag van Shaqhaab, vlakbij Damascus, tegen de Tartaren, die plaatsvond tijdens de vastenmaand Ramadaan en hij vaardigde toen een Fatwah uit aan het leger om hun vasten te verbreken om hen zo te helpen tegen hun vijand, zoals de Profeet Muhammad, salla Allaahu ‘alayhi wa sallam, ook deed tijdens de Strijd om de Bevrijding van Makkah. De Moslims wonnen de strijd tegen de Tartaren en verjoegen hen uit Damascus en heel Syrië. De moed van Ibn Taymiyyah werd gedemonstreerd toen met een delegatie van ‘Ulamaa vertrok om met Qazaan, de Khan van de Tartaren, te praten om hem te laten stoppen met de aanvallen op de Moslims. Niet één van de ‘Ulamaa durfde ook maar iets tegen hem te zeggen, behalve Ibn Taymiyyah, die zei: “U beweert dat u een Moslim bent en u heeft Muadheens, rechters, Aimmah en Shuyuukh bij u maar u bent in onze landen binnengedrongen en u heeft ons bereikt en waarvoor? Hoewel uw vader en uw grootvader, Hulago, ongelovigen waren, hebben zij het land van de Islaam niet aangevallen, zij hebben eerder beloofd het niet aan te vallen en zij hielden hun belofte. Maar u beloofde en u verbrak uw belofte.” [3]
Al deze Jihaad tegen de vijanden van de Islaam hielp Ibn Taymiyyah niet met de ‘Ulamaa. De autoriteiten namen hem vele malen gevangen totdat hij overleed in gevangenschap vanwege zijn gewaagde en vrije, progressieve opvattingen over vele wettelijke en sociale zaken, die zijn tegenstanders boos maakten, de volgelingen van de Orthodoxe Wetscholen.
Hoewel Ibn Taymiyyah de kans had om zijn tegenstanders onder de ‘Ulamaa, die hem in allerlei problemen brachten en hem vele malen in de gevangen lieten nemen, te straffen, toonde hij toch zeer grote ruimhartigheid en vergaf hij hen toen Sultan An-Naasir Qalawuun hem daartoe de kans gaf. Hij zei: “Als u hen doodt, dan zult u nooit ‘Ulamaa vinden zoals zij.” De Sultan zei: “Zij hebben u vele malen schade berokkend en zij wilden u vermoorden!” Maar Ibn Taymiyyah zei: “Wie mij ook onrecht heeft aangedaan is vergeven en wie ook de Zaak van Allaah (Subhaanahu wa Ta’ala) en Zijn Boodschapper (salla Allaahu ‘alayhi wa sallam) onrecht heeft aangedaan, Allaah zal hem straffen.” [4]
De Islamitische historici, zoals Adh-Dhahabi, Ibn Katheer en Ibn Al-‘Imad Al-Hanbali (rahimahum Allaah) en vele anderen, prezen Ibn Taymiyyah en beschouwden hem als één van de grootste Geleerden van de Islaam aller tijden.
Shaykh Ul-Islaam Ibn Taymiyyah, rahimahu Allaah, stierf in de gevangenis in Damascus in de nacht van zondag op maandag op de 20e Dhuul-Qa’dah, 728 H, overeenkomstig de nacht van de 26e op de 27e september 1328.De inwoners van Damascus, die hem zeer hoog in achting hielden, gaven hem een prachtige begrafenis en een geschatte 200.000 mannen en 15.000 vrouwen woonden zijn begrafenis bij. Hij werd begraven op een Sufi-begraafplaats in Damascus [5] waar ook zijn moeder was begraven
http://almohsinien.teamgoo.net/t47-de-biografie-van-shaykh-ul-islaam-ibn-taymiyyah-rahimahu-al
